روز سوم شعبان ، در خانه وحی و ولایت چشم به جهان گشود. نام حسین را پیامبر اسلام بر او نهاد که امین وحی الهی ، جرئیل بر او وحی کرده بود. امام حسین (ع) دومین فرزند بزرگوار امیرالمومنین ، علی (ع) و فاطمه (س) بود.
شش سال اول عمر پربرکت امام حسین (ع) ، در معیت پیامبر اکرم (ص) گذشت ، تا زمانی که آن حضرت به لقاالله پیوست. در این سال ها ، همه مردم با دیدن احترام و علاقه ای که پیامبر اکرم بر امام حسین (ع) روا می داشت ، پی بردند که امام حسین (ع) از مقامی شامخ و خاص نزد پیامبر اسلام و خداوند دارد. از سلمان فارسی نقل شده است که ديدم که رسول خدا (ص ) حسين (ع ) را بر زانوي خويش نهاده او را مي بوسيد و مي فرمود: تو بزرگوار و پسر بزرگوار و پدر بزرگواراني ، تو امام و پسر امام و پدر امامان هستي ، تو حجت خدا و پسر حجت خدا و پدر حجت هاي خدايي که نه نفرند و خاتم ايشان ، قائم ايشان (امام زمان (عج )) مي باشد.
پس از رحلت پیامبر ، سی سال را نزد پدر گذراند و در تمام این سال هایی که ستم های فراوان بر علی (ع) روا داشتند ، همواره همراه پدر بود و در چند سالي که حضرت علي (ع ) متصدي خلافت ظاهري شد، امام حسين (ع ) در راه پيشبرد اهداف اسلامي ، مانند يک سرباز فداکار همچون برادر بزرگوارش مي کوشيد، و در جنگهاي «جمل» ، «صفين» و «نهروان» شرکت و به اين ترتيب ، از پدرش اميرالمؤمنين (ع ) و دين خدا حمايت کرد.
امام حسین (ع) در سال های پس از شهادت امام علی (ع) همواره همراه و غمخوار برادر بزرگوارش بود که در مدت خلافتش همواره مورد آزار معاویه و یارانش قرار می گرفت و همواره سعی می کرد تا در مقابل سیاه نمایی هایی که در حق پدرش علی و پدربزرگش محمد روا می داشتند بایستد و از گفتن حق و حقیقت ابایی نداشت.
برای مطالعه بیشتر در خصوص زندگینامه امام حسین ع به سایت عاشورا مراجعه کنید.
امام حسین امام سوم شیعیان